Archeologische boringen
Het doel van archeologisch booronderzoek is het opsporen, en mogelijk begrenzen, van archeologische vindplaatsen die niet direct aan het maaiveld zichtbaar zijn. Archeologisch booronderzoek bestaat uit verkennend en/of waarderend booronderzoek en wordt doorgaans uitgevoerd als er een verwachting is op intacte artefactensites uit de prehistorie en als de bodem nog intact is. De keuze voor het boorgrid en het aantal te verrichte boringen is afhankelijk van de verwachte archeologische resten. Waarbij als vuistregel gehanteerd kan worden; hoe kleiner de omvang van de vindplaats hoe meer boringen in een dicht boorgrid nodig moeten zijn voor een gefundeerde conclusie. Tijdens dit onderzoek zullen relevante archeologische lagen worden bemonsterd om te kijken of er indicatoren zijn die kunnen duiden op de aanwezigheid van een vindplaats. Deze indicatoren kunnen bestaan uit aardewerk, vuur en natuursteen, houtskool, maar ook concentraties fosfaat of vegetatiehorizonten.
Naargelang de te verwachten vondsten kan gekozen worden om lagen te zeven (zandgrond) of ter plekke te versnijden (klei en leemgrond). Die keuzen zal ook gedicteerd worden door de aard van de vondsten. Vindplaatsen die bestaan uit vondstrooiingen zullen sneller gedetecteerd worden door een zeefonderzoek, dan vindplaatsen die (deels) uit een donkergekleurde vegetatiehorizont of cultuurlaag bestaan.
Indien in het gebied behoudenswaardige archeologische resten aanwezig zijn, wordt vervolgonderzoek uitgevoerd in de vorm van gravend onderzoek zoals bijvoorbeeld proefsleuven.
